من زنم همزاد بارون...هم نژاد کو ه و تیشه..........طعم شیرین یه آغوش..معنی درخت و ریشه
عطر من اگه بپیچه..ذهن شعرا تازه میشه.............اگه دستامو بکارم ...سبز میشم تا همیشه
من زنم که روح عشقو میسپاره به سینه مرد........ من زنم مرهم درد... دل عاشقای شبگرد
تنم از جنس بهاره..تو شبای کهنه و سرد.............تک درخت ایستاده ...تو هجوم وحشیه درد
اما تو عمق نگاهم یه قبیله بی کسی هست.....روی هر گوشه قلبم زخم بی همنفسی هست
من زنم زن زمستون زن شعرای پریشون..........رو تنم زخم یه غربت تو چشام هوای بارون...
بسیار زیباست این آهنگ مهرنوش......
امروز شهر طور دیگه ای بود!
عجیب و خیلی شلوغتر از همیشه...!
تمام خیاوبونهاپر بود از انواع پلیس ضدشورش و یه سری لباس شخصی باتوم به دست و گاهی اسلحه به دست!
در حالی که از تو ماشین به ضربه های باتومی نگاه می کردم که به ساق پای دختر جوانی اصابت میکرد ناخداگاه فریاد زدم نزن نزن...!
و اشک از چشمام جاری شد...
به راستی چه بلایی سر شهر من اومده؟
چرا همه جا پر شده از اضطراب و فریاد و فرار و دو دستگی؟
به چپ چپ به راست راست!
این چپ و راستیا تا به کی قراره ادامه داشته باشه؟
پس ما کی می خوایم مستقیم حرکت کنیم؟!
کی؟
می دونی؟
آره... امروز شهر طور دیگه ای بود!
یه لال مونی عجیبی گرفتم این روزا
یه روزایی یه زمانایی یادمه خیلی می نوشتم
هی می نوشتم می نوشتم
می نوشتم و از رو هم نمی رفتم!
اما الان برعکس شدم
هی می خوام بنوسما اما نمی تونم!
گنگ شدم
عین آدمای لال که نمی تونن حرف بزنن منم لال شدم!
دقیق نمی دونم چه مرگمه اما این و می دونم که حتما یه مرگم هست!
حالا چه مرگی نمی دونم!
اینم نوشتم که اگه یه زمانی لال از دنیا رفتم بدونین چرا!