نیست فریاد رسی ..

  

همه جا فریاد است 

همه جا بیداد است  

نیست فریاد رسی ،نیست کسی 

بانگی از دور به گوش آید لیک 

نیست جز بانگ به هم بستن بند قفسی  

مرگ یا  زیستن ، این پرسش تلخ 

مانده بی پاسخ و لبها لبریز 

رفتن اما نرسیدن این است 

حاصل زندگی و جنگ و گریز.. 

باید امشب بروم ...

 

باید امشب بروم ...
من که از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم
حرفی از جنس زمان نشنیدم  

هیچ چشمی عاشقانه به زمین خیره نبود
کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد
هیچ کس زاغچه ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت

من به اندازه یک ابر دلم میگیرد
وقتی از پنجره می بینم حوری
دختر بالغ همسایه
پای کمیابترین نارون روی زمین
فقه می خواند

چیزهایی هم هست لحظه هایی پر اوج
مثلا شاعره ای را دیدم
آنچنان محو تماشای فضا بود که در چشمانش
آسمان تخم گذاشت

و شبی از شب ها
مردی از من پرسید
تا طلوع انگور چند ساعت راه است ؟

باید امشب بروم
باید امشب چمدانی را
که به اندازه پیراهن تنهایی من جا دارد بردارم
و به سمتی بروم
که درختان حماسی پیداست ... 

باید امشب بروم...  

من به مهمانی دنیا رفتم

من به دشت اندوه

من به باغ عرفان

من به ایوان چراغانی دانش رفتم و نترسیم از مرگ   

مرگ پایان کبوتر نیست

مرگ وارونه یک زنجره نیست  

.
مرگ در ذهن اقاقی جاری است. 

مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد.
مرگ در ذات شب دهکده از صبح سخن می‌گوید.
مرگ با خوشه انگور می‌آید به دهان.
مرگ در حنجره سرخ – گلو می‌خواند. 

مرگ مسئول قشنگی پر شاپرک است.

مرگ در ذهن اقاقی جاری است.  

 هر کجا هستم باشم

آسمان مال من است

پنجره، فکر، هوا، عشق، زمین مال من است. 

زندگی چیزی نیست، که لب طاقچه عادت از یاد من و تو برود.
زندگی‌ جذبه دستی است که می‌چیند.
زندگی نوبر انجیر سیاه، در دهان گس تابستان است.
زندگی بعد درخت است به چشم حشره.
زندگی تجربه شب پره در تاریکی است.
زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد.   

 

 اما افسوس باید امشب بروم  

باید به تماشای همه نازنشینان خدا بشتابم  

و دلم را که همه غرق به خون است به دستش بدهم  

و بگویم که خدا زندگی مال من است 

آسمان سرو زمین آب هوا مال من است 

ولی این قلب پر از طاقت من تاب درد تو نداشت 

تاب آتش تاب غم تاب امروز نداشت  

آمدم تا که بگویم همه جا غرق سکوت همه شبهاپردرد 

همه دلها خسته اطلسیها دلسرد 

زندگی را درون باغچه درد نهان باید کرد 

عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد.. 

آه آری طاقتم تاب شده ..باید امشب بروم.. 

تلفیقی از اشعار استادسهراب سپهری و سروده های خودم

تقدیم به ندا و نداها که رفتنشان جاودانه شد... 

عشق است!

بی تفاوتم.. 

بی تفاوت تر از همیشه.. 

چه شجاعن کسایی که هنوز امیدی به تغییر دارن !

برای من دیگه چندان فرقی نمی کنه.. امیدوارم هر کس می تونه به همنوعش کمک کنه و دست کسی رو بگیره خدا کمکش کنه. 

باید یاد بگیریم صبور باشیم امیدوار و کمی هم محکم !...شاید!  

می خوام دیگه هیچی نگم و فقط نگاه کنم! 

عین یه مجسمه! 

راستی مجسمه ها رو تو کشور ما بیشتر دوس دارن می دونستی؟

همه ء جان و تنم وطنم وطنم وطنم... یادش بخیر...... 

 

من آن زلال پرستم در آب گند زمان 

که به فکر صافی آبی اینچنین لجن بودم 

غریب بودم و  گشتم غریبتر اما 

دلم خوش است که در غربت وطن بودم  

عشق است!