به راستی فردا زیباست؟

به راستی فردا زیباست؟ 

 

مدتیه زیاد این سوال و از خودم می پرسم و مدام با خودم فکر می کنم که نکنه همه رویاها و خوشیها تنها یه توهم بچه گونه و ساده باشه؟!  

نکنه یه روزی چشمام رو باز کنم و ببینم باورم شده همه چیزایی که از این و اون شنیدم!.. 

این که عشق رویاست و خیلی زود همه چی تکراری می شه!  

اینکه قدر این روزاتون و بدونین بعدها دیگه هیچی براتون معنی نداره.. 

اینکه فراق بهتر از وصاله و... 

می ترسم روزی این حرفها رو برای کسی تکرار کنم! 

می ترسم از اینکه عشقم رو از دست بدم و برای از دست دادنش حتی اشکی به چشمام نمونه تا بریزمش..!  

می ترسم از خودم از تو از آینده .. 

می گن ترس و تردید از حیله های شیطونه.. پس پناه می برم به خدا از شر شیطون .. اما؟؟ 

این همه نشونه این همه شاهد پس تکلیف اینا چی می شه؟.. 

من از باور تکرار و سردی احساس می ترسم..... 

همیشه تو رویاهام دنبال عشقی بودم تا امید زندگیم باشه و می ترسم از اینکه روزی ببینم امیدم تبدیل به سراب شده! 

نمی دونم اون موقع به چه امید و انگیزه ای ادامه بدم؟! 

پوچ پوچ می شم.. 

می ترسم آره من از پوچی می ترسم.....